Opening Credits Song
Δεν ξέρω πως βρέθηκα εδώ. Είμαι σε ένα ρινγκ πυγμαχίας. Ο προπονητής μου μιλάει σε αγγλικά μεταμφιεσμένα σε ισπανικά. Ο αντίπαλος μου είναι μια οροσειρά από μυς, όλοι οι κακοί από ταινία φυλακής συμπυκνωμένοι σε ένα πλάσμα μεταξύ αγριογούρουνου, σκρίνιου και δαιμονισμένου μπουλντόγκ με λυσασσμένη λύσσα.
Δεν έχω καμιά ελπίδα, αν πέσω σε κώμα, για να γλυτώσω μια ζωή ως εξαπληγικός, θα είναι θαύμα. Το καμπανάκι χτυπάει. Πρέπει να προσπαθήσω, έχω δει όλες τις καλές ταινίες πυγμαχίας, διάολε έχω δει όλα τα Rocky (εκτός από το 5 που είναι μαλακία) πάνω από 30 φορές.
14 δευτερόλεπτα μετά, ξυπνάω στο ασθενόφορο. Δε θυμάμαι τίποτα. Ο νοσοκόμος ουρλιάζει κάτι που μοιάζει με "σ'ευχαριστώ Παναγία μου". Το νοσοκομείο είναι χειρότερο κι από το Τζάνειο όταν εφημερεύει. Αν το Κρατικό Νίκαιας είναι η κόλαση, εγώ βρίσκομαι στον ένατο κύκλο. Ο γιατρός ψιθυρίζει σε έναν κουστουμαρισμένο. Η νοσοκόμα δίπλα του είναι ύποπτα καλλίγραμμη και στυλιζαρισμένη, για δημόσιο υπάλληλο στο Μενίδι της Πόλης του Μεξικού. Οι δύο άντρες φεύγουν. Η νοσοκόμα κοιτάζει τον ορό και μου βάζει θερμόμετρο. Φοράει περισσότερο μεηκ απ από όλη την παραλιακή Σάββατο βράδυ.
Σκύβει πάνω μου. Άρλεκιν mode on. Η μεταξένια πληθωρικότητα της αγγίζει το πρόσωπο μου αρκετές φορές. Το κάνει επίτηδες, διακρίνω μια ανθυποψία σαδιστικού χαμόγελου, ενώ κάνει περιττές κινήσεις, όπως το να μου φτιάξει τα μαξιλάρια 6 φορές. Προσπαθώ να συγκρατηθώ. Εντελώς τυχαία, σηκώνει την - ασφυκτικά ασφυκτική- φούστα της, για να στρώσει την δικτυωτή κάλτσα. Με βλέπει που την κοιτάζω.
"Μήπως θέλεις να σηκωθείς;"
"Είμαι ήδη όρθιος."
Χαμογελάει πονηρά.
"Ξάπλωσε, θα χρειαστείς χρόνο για να συνέλθεις"
Συγκρατήθηκα. 8 δευτερόλεπτα μετά, το πάθος είχε πυρπολήσει το σκοτάδι, και κανείς δε θα πίστευε, πως ένα καταθλιπτικό δωμάτιο νοσοκομείου είχε γίνει καθεδρικός της λαγνείας. Άρλεκιν mode off.
ΔΕΚΑ ΜΕΡΕΣ ΜΕΤΑ
Ξυπνάω σε ένα τεράστιο δωμάτιο. Βρίσκομαι σε μια βίλα. Χρειάζεσαι το Google Earth για βγεις από εδω, και να βρεις την κουζίνα.
"Επιτέλους ξύπνησες"
Ο οικοδεσπότης φοράει ροζ κοστούμι, περισότερα χρυσαφικά κι από τσιγγάνικο γάμο, ενώ το μουστάκι του μπορεί άνετα να το πιάσει κοτσίδα, κάτι που δεν μπορώ να πω και για τα μαλλιά του, που είναι είδος υπό εξάφανιση στην έρημο του κούτελου του.
Κάθομαι δίπλα του. Μου προσφέρει τσιγάρο.
"Ξέρεις γιατί βρίσκεσαι εδώ;"
"Γιατί κάπως πρέπει να μάθει όποιος καημένος διαβάζει αυτό το - ο θεός που δεν υπάρχει να το κάνει- διήγημα, που θα καταλήξει η ανύπαρκτη πλοκή με τους αδιάφορους χαρακτήρες, που κάθε φορά είναι μια θλιβερή μα αναγκαία αφορμή για τον λοβοτομημένο που το γράφει, ν'αραδιάσει διάφορες εξυπνάδες, την αποψάρα του και κάποια από τα πιο πολικά λογοπαίγνια που έχουν επινοηθεί ποτέ, τόσο χάλια, που μέχρι και ο Σεφερλής θα τα απέρριπτε ως σαχλά;"
"Ποιος είναι ο Σεφερλής;"
"Γνωστός σεφ στη χώρα μου"
"Papito, eres muy afortunado"
"I don't speak Danny Trejo, can you translate?"
"Το μεγάλο αφεντικό σε διάλεξε να παντρευτείς την κόρη του"
"Πως, που, από που κι ως που; Από ό,τι κατάλαβα, ο τύπος είναι πλούσιος, τι να με κάνει εμένα; Και μιας κι αρχίσαμε τις ηλίθιες ερωτήσεις, πως βρέθηκα σε εκείνο το ρινγκ; Και πως είμαι ακόμα ζωντανός;"
"Το μάτς ήταν στημένο. Έπρεπε να πέσεις στο τέταρτο γύρο"
"Συνήθως πέφτω στον τρίτο, αν είναι χοιρινός. Με κοτόπουλο, αντέχω κι άλλο"
"Tranquilo hermano, you did good"
"Τι εννοείς, πως κανονικά θα κέρδιζα, και πούλησα τον αγώνα;"
"Si compa"
"Ρε κόψε τις φανφάρες ρε μπρο, και πες μου τι συμβαίνει"
"Έπρεπε να πέσεις. Το αφεντικό το εκτίμησε. Ξέρεις πως είσαι μεγάλος αθλητής, και πως θυσιάσες το ρεκόρ σου , για να του δείξεις σεβασμό, και ότι δεν βάζεις τίποτα πάνω από το καλό της οικογένειας"
Ο μπάτλερ αφήνει δύο ποτήρια.
"Τι θα πάρετε;"
"Ό,τι πίνει ο κύριος, έχει κάνει κεφάλι από τα πρόπερσι, και φαίνεται πως ακόμα περνάει καλά,χωρίς hangover και παρενέργειες"
"Μάλιστα"
"Ποιο ρεκόρ ρε καραφλέ κάκτε;"
"Είσαι εδώ και χρόνια ο καλύτερος πυγμάχος μεσαίων βαρών. 7 χρόνια αήττητος, 27-0 με 14 νοκ άουτ"
"Στην κατανάλωση κρουασάν ημερησίως μπορεί, στην πυγμαχία αποκλείεται. Λέγε τι συμβαίνει"
"Eres gracioso, cabron. Και πολύ μετριόφρων. Αλλά όπως και να έχει, το αφεντικό εκτίμησε πως θυσιάσες την περηφάνια σου. Θα σου δώσει τα μισά κέρδη από τα στοιχήματα που κέρδισε"
"Ωραίος πεθερός. Τεσπα, και γιατί θέλει να μου δώσει την κόρη του; Μεταξύ μας.."
Πλησιάζω το μακρινό ξάδερφο του Βασίλη Τερλέγκα, κοιτάζω γύρω μου και του ψιθυρίζω συνομωτικά.
"Τόσο χάλια είναι; Γι'αυτό θα μου δώσει και τα λεφτά;"
Με κοιτάζει σαν ροφός που έπαθε εγκεφαλικό, στην μέση στου εμφράγματος, δευτερόλεπτα μετά τη λοβοτομή.
"Estas loco carnal?"
Σταυροκοπιέται σαν θειά στην Τήνο το δεκαπενταύγουστο, αφού εκπλήρωσε το τάμα, να έρθει με ύπτιο από το λιμάνι μέχρι το ναό.
"Τόσο χάλια ε;"
"Η Clarisa είναι η πιο όμορφη γυναίκα του νότιου ημισφαιρίου"
"Δεν έχεις δει την πρώην μου, γι'αυτό τα λες αυτά"
"Hermano, δεν έχεις δει πιο όμορφη από αυτήν. Νομίζεις πως περπατάει πάνω σε σύννεφα, τα μαλλιά της στάζουν αστέρια, αν υπάρχει παράδεισος, τότε είναι τα μάτια της"
"Το ότι κουοτάρεις Θεοδωρίδου δεν είναι και πολύ ενθαρρυντικό"
"Ποια είναι η Χεοδωρίδου;"
"Διάσημη ποιήτρια της χώρας μου"
"Cabron, όλοι οι άγγελοι τ'ουρανού σε ευλόγησαν. Μπορεί να έχασες έναν αγώνα, όμως θα παντρευτείς μια πανέμορφη γυναίκα, και θα γίνεις μέλος της πιο ισχυρής οικογένειας του Μεξικού"
"Κατάλαβα, έχω δει Narcos και ξέρω.. Τι πουλάμε φέτος, κόκα ή άλλαξε η μόδα;"
"Ωραία, ας παραμερισώ για λίγο το τσουνάμι ερωτημάτων, για να επικεντρωθώ στο εξής, γιατί;"
Ο σκατζόχειρας ανάβει τσιγάρο. Ψάχνει θάρρος στον καπνό.
"Δεν ξέρω γιατί.. Κανείς δεν ξέρει. Ο πατέρας της ήθελε να την παντρέψει με το γιο κάποιου ισχυρού. Εκείνη αρνήθηκε. Όταν κατάλαβε πως δεν μπορούσε να την πείσει, την ρώτησε ποιον θέλει για άντρα της και είπε εσένα"
"Που με είδε η κόρη του μεγιστάνα της μεξικάνικης πρέζας και με λιμπίστηκε; Βγαίνει Αιγάλεω τελευταία;"
"Κανείς δεν ξέρει. Προσπάθησε να την μεταπείσει. Όταν την απείλησε πως θα την αποκληρώσει, εκείνη είπε πως δεν τη νοιάζει. Οπότε αποφάσισε να σε κάνει γαμπρό του"
Εντάξει, ο θεός υπάρχει, είναι κουλτουραίος και με εκδικείται επειδή θάβω τους αγαπημένους του σκηνοθέτες και λέω συνέχεια πως ο Λάνθιμος είναι η καταστροφή του ελληνικού κινηματογράφου. Αυτό είναι, ζω σε μια κουλτουριάρικη ταινία, από αυτές που δε γίνεται τίποτα, αλλά πάρα πολύ αργά και το τέλος είναι πάντα πιο μαλακία από όσο περίμενες.
Οκ, θα το παιξω και 'γω Σερβετάλης, θ'ακολουθήσω την πλοκή και θα λέω άσχετες μαλακίες για το λόξιγκα.
"Μάλιστα. Και πότε θα γνωρίσω τη νύφη;"
"Σε λίγο έρχεται να σε δει. Πήγαινε ετοιμάσου"
Ευτυχώς είχαν ένα μαύρο πουκάμισο της προκοπής. Προσπάθησαν να με ξυρίσουν, αλλά αντιστάθηκα σθεναρά. Έχω να ξυριστώ με ξυράφι από τη συναυλία των Graveyard, δε θα αφαιρέσεις αυτά τα γένια που ποτίστηκαν με την αύρα της καλύτερης rock μπάντας της προηγούμενης δεκαετίας (για τους πρώτους τρεις δίσκους, μετά φλώρεψαν), που ποτίστηκαν με το νάμα της Zeppelinικής μυσταγωγίας!
Κάθισα στη βεράντα και περίμενα. Δεν είχα κινητό για να ψάξω τη νύφη. Χριστέ μου, θα σκάσει κανένα κομοδίνο με φόρεμα και θα πρέπει να διασχίσω την έρημο δεμένος για να γλυτώσω. Ένα καραβάνι από λιμουζίνες πλησιάζει. 10 μπράβοι περικυκώνουν την είσοδο. Η πόρτα ανοίγει. Μια κόκκινη γόβα αγγίζει το χώμα. Slow motion, κοντινό που καταλήγει σε μεσαίο.
Music to make an entrance
End Credits Song
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου